Meer dan je ziet
Als je naar mij kijkt, zie je waarschijnlijk gewoon een klasgenoot.
Maar wat je niet ziet, is de onzichtbare rugzak die ik elke dag draag
Drie jaar geleden kreeg ik diabetes type 1, en dat is ongeneeslijk.
Sindsdien is het elke dag hetzelfde riedeltje: prikken, meten, spuiten, eten
Die rugzak zie je niet, maar ik draag ’m altijd en overal
Daarom veranderde het ook iets in mij
Ik besefte: iedereen draagt iets.
Misschien geen ziekte,
maar zorgen, stress, rouw – of gewoon een gedachte
Misschien herken je het bij jezelf: iets dat je helemaal meesleept, maar niemand merkt het
Daarom oordeel ik nu minder snel,
Ben ik voorzichtiger met woorden. Met grapjes en aannames.
Iedereen draagt iets.
Mijn ideaal is empathie;
Bij een ander niet alleen kijken naar wat ik zie,
maar ook proberen begrijpen wat ik niét zie
Iedereen deed ineens aardiger tegen me toen ik liet zien wat ik in mijn rugtas droeg,
Maar wat nou als empathie vanzelfsprekend zou zijn?…
Daarom vraag ik je om straks degene te zijn die niet meteen oordeelt.
Jij en ik weten nooit hoe zwaar de rugzak van onze beste vriend of vriendin vandaag is.
Dankbaarheid
Ik pak mijn telefoon op. Ik wil iets opzoeken, even een video kijken. Maar de wifi werkt niet. Mijn scherm blijft maar laden… en laden… en laden. Gefrustreerd kijk ik naar de cirkel die maar blijft ronddraaien. Waarom duurt dit zo lang? Waarom is de wifi zo traag? Ik merk dat ik ongeduldig word. Ik zucht. Ik geef het op.
Geïrriteerd zet ik de televisie aan, hopend op wat afleiding. Maar als ik de beelden zie kom ik tot een realisatie. Beelden van verwoeste huizen. Van mensen die op straat slapen, onder stukken zeil, in tenten. Kinderen die alleen zijn, hun ouders kwijt. Mensen die geen schoon water hebben, geen eten, en wachten tot de volgende bom.
En op dat moment voel ik het. De schaamte.
Ik zat net nog te klagen over iets dat zo klein is, terwijl aan de andere kant van de wereld mensen vechten om te overleven. Terwijl kinderen in Gaza geen idee hebben wanneer ze weer een maaltijd zullen krijgen, of waar ze vannacht moeten slapen.
Ik besef hoe vanzelfsprekend alles voor mij is geworden. Wifi, een warm bed, een dak boven mijn hoofd en veiligheid. Dingen die ik elke dag als normaal beschouw.
Maar voor velen zijn dat geen vanzelfsprekendheden. Het is een luxe. Voor hen is elke dag een gevecht om te overleven, daarom moeten we stilstaan bij de dingen die we hebben en dankbaar zijn.
Veiligheid
Weet je wat raar is? Je groeit op, je denkt dat de wereld normaal is tot het dat niet meer is. Ik kom uit Syrië. En op een dag werd alles anders. Bommen vielen uit de lucht. Je hoort mensen schreeuwen, je ziet dingen die je niet meer vergeet. En ineens gaat het niet meer over school of vrienden of wat gaan we vanavond doen, maar over: overleef ik dit?
Toen zijn we gevlucht. En dat is ook geen heldenverhaal. Dat is gewoon: proberen te blijven leven.
En dan kom je hier, in Nederland. Veilig. Stil. Je kunt slapen en op straat lopen zonder bang te zijn. En dat voelde als eerst heel raar voor ons, maar eigenlijk zou dát normaal moeten zijn, toch?
Veiligheid dat is niet iets extra. Dat is de basis dat je nodig hebt.
En daarom geloof ik dat Syrië weer normaal en veilig wordt. Niet vandaag. Misschien niet morgen. Maar ooit wel. Want mensen zijn sterker dan je denkt.
Dus als je hier zit, veilig, zonder zorgen om je leven, waardeer dat. Gebruik het. En vergeet niet: vrijheid en veiligheid zijn geen garanties. Ze zijn iets om te beschermen. Voor jezelf. En voor anderen die het nog niet hebben.